Қазақстан халқына кезекті Жолдауларының бірінде ол: «Елімізде еңбекқор адам, кәсіби маман ең сыйлы адам болуға тиіс. Осындай азаматтар мемлекетімізді дамытады. Мен Ұлттық құрылтайда және «Жастар рухының» съезінде бұған арнайы тоқталдым. Біз қарапайым еңбек адамына құрмет көрсетуіміз керек» деп өзінің еңбек адамына қатысты көзқарасын нақтылап, тиісті деңгейде тапсырмалар берді.
Расында, солай, көп жағдайда қалаларды айтпағанда, ауылдардағы қарапайым еңбек адамдардың ел ертеңі үшін таң атпастан жұрттан бұрын тұрып, түн ортасына дейін тыным көрмей, жерлестерінен кеш жатып, тынбай еңбектенуі көбіне елеусіз қалады. Солардың қатарына зейнетке шықса да ауылындағы наубайханада тамшылатып тер төгіп, жерлестерінің қолын ұзартып отырған Бақтыгүл Бөлекбаеваны қосуға болады.
Бақтыгүлдің наубайханада нан-тоқаш өнімдерін пісіріп жүргеніне он жылдан асыпты. Жанындай жақсы көретін жұмысты Қарашоқы ауылындағы наубайханада бастаған. Осында біраз жыл жұмыс істеген соң мұндағы кәсіпорын жабылып қалып, амалсыздан аудан орталығы Сарыөзектегі наубайханаға ауысып, біраз уақыт осында тер төкті. Қолы ұсынықты, нан өнімдерінің бабын беске білетін, өз ісінің білгір маманы мұнда да тек жақсы жағынан көрінді. Туған жері – Қарашоқыдағы наубайхана қайта іске қосылғанда, еш ойланбастан ауылға оралды. Ауылдастарының нан өнімдеріне деген сұранысын қанағаттандырып, тапсырыстарын тап-тұйнақтай етіп орындап жүргеніне бір жылдан асты. Нан мен тоқаштың түр-түрін пісіріп, жерлестерінің алғысына бөленіп жүр.
Ол нан өндірісі технологиясын жатқа біледі, қажетті өнімдердің өлшемдерін, құрамын жадына мықтап сақтап алған. Соңғы үлгідегі наубайхана жабдықтарының тілін де жан-жақты меңгеріп, нан-тоқаш өнімдерінің сұранысқа сай болуын басты назарында ұстайды.
«Мамандықтың оңайы жоқ. Дегенмен наубайханашылықтың орны басқалардан бөлек, жоғары жауапкершілікті, ыждағаттылықты, тазалықты қажет етеді. Өйткені ас атасы – нан пісіру жүрдім-бардымды, бейқамдықты, жайбарақаттық пен жауапсыздықты көтере алмайды», – дейді кейіпкеріміз.
Қосағы бұл өмірден ертерек өтіп кетті. Жалғыз қалдым демеді. Бес баланы қанаттыға қақтырмай, тұмсықтыға шоқтырмай бағып-қақты, өсіріп-жеткізді. Олардың төртеуі өз алдарына түтінін түтетіп, жеке-жеке отбасы болып отыр. Көпбалалы ана ретінде 53 жасында зейнеткерлікке шыққанымен, еңбектен қол үзген жоқ. Әлі күнге ауылдағы наубайхананың жұмысын жүргізіп, жерлестерінің алғысына бөленуде.
Болат АБАҒАН,
Жетісу облысы